2Madames.com

Leave a Comment

สัปดาห์ก่อนเปิดเฟสบุ๊คมา มีแต่เพื่อนโพสภาพย้อนวันวานตัวเองเมื่อ 10 ปีที่แล้วกันเต็มไปหมด เราเองก็เอากับเค้าด้วย ต้องย้อนกลับไปหาภาพตัวเองเมื่อ 10 ปีก่อนบ้าง แต่พอเปิดไปเจอภาพเก่าๆที่ไม่ได้ดูมานาน มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกและความทรงจำมากมาย ชวนให้นึกถึงช่วงชีวิตของตัวเองที่ผ่านมา วันนี้มีเวลาว่างเลยจะมาเขียน Blog เล่าอดีต ณ วันวาน กว่าจะมาเป็นครอบครัว 2Madames ในทุกวันนี้ ต้องล้มลุกคลุกคลาน สร้างเนื้อสร้างตัว สร้างอนาคตให้ลูกๆ เติมความฝันที่จะเดินทางไปรอบโลก เรา พวกเราผ่านอะไรกันมาบ้าง ใครสนใจ ตามมาสิ จะเล่าให้ฟังกันนะครับ

อินกับแอนเกิดมาในครอบครัวชนชั้นกลาง แม้จะไม่ได้ลำบาก แต่ก็ไม่ถึงกับร่ำรวยอะไร ย้อนกลับไป 16 ปีที่แล้ว แอนจบการบัญชีมา ก็ไปทำงานเป็นผู้ตรวจสอบบัญชีระดับ Big Four กลับบ้านดึก เช้าไปทำงานใหม่แล้ว ส่วนอินเป็นพนักงานบริษัทธรรมดาๆคนหนึ่งทำงานในโรงงานผลิตกระจก 6 วันต่อสัปดาห์ ได้หยุดวันอาทิตย์วันเดียว และแน่นอนว่าการทำงานที่หนักแบบนี้ ทำให้เราสองคนไม่ค่อยจะมีเวลาว่างมาหากันเท่าไหร่นัก ก็จะมีแค่เย็นวันเสาร์หรือวันอาทิตย์นี่แหละที่จะว่างออกมาเจอกัน

ตอนนั้นเราสองคนรู้สึกว่าต้องขยันเก็บเงินให้มาก เผื่อว่าจะได้มีเงินสักก้อน เพื่อไปทำธุรกิจของเราเอง จะได้ทำงานที่สามารถหาเลี้ยงชีวิต และก็จะสามารถมีเวลาอยู่ด้วยกันด้วย สมัยนั้นเงินเดือนทั้งสองคนรวมกันก็ไม่มากเท่าไหร่ คิดว่าจะทำอะไรก็ต้องใช้เงิน จึงมีทางเลือกใม่เยอะนัก

เราจึงตัดสินใจไปซื้อเตาอบขนมมือสองมาในราคา 6,000 บาท ส่วนพวกพิมพ์และถาดทำขนม ข้าวของเก่าเค้าแถมให้ฟรี สองหนุ่มสาวเริ่มฝึกฝนเพื่อทำกิจการของตัวเองเป็นครั้งแรก ในวันหยุดที่ใครต่างพักผ่อนกัน อินกับแอนจะใช้เวลาเรียนรู้และทดลองอบขนมคุกกี้บ้าง บานอฟฟี่บ้าง แม้จะมีความตั้งใจ แต่ขนมที่พวกเราอบมา มันไม่ค่อยจะอร่อยพอที่จะทำขายได้เลย ประกอบกับงานที่บริษัทก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ความฝันที่จะเปิดร้านขนมก็ค่อยๆเลือนหาย และไกลออกไปทุกที

สองปีต่อมา อินกับแอนก็แต่งงานกัน การที่ได้แต่งงานเร็ว ทำให้คนหนุ่มอย่างอินมีเป้าหมายในชีวิตที่จะสร้างครอบครัวเร็วขึ้น ไม่ต้องเสียเวลาไปกับการเที่ยวเตร่สำมะเลเทเมา เรายังคงทำงาน เก็บเงิน เพื่อความฝันที่สักวันจะต้องมีกิจการของตัวเองให้ได้

ในที่สุดปี 2550 เราก็ได้เปิดร้านขายของที่ห้างขายส่งที่ประตูน้ำ คนเยอะมาก ทำเลโอเค แต่ค่าเช่าร้านก็สูงด้วย แค่เงินมัดจำที่จะทำสัญญาเช่ายังปาไปหลายแสน นี่ยังไม่รวมค่าตกแต่งร้าน และค่าเสื้อผ้าที่ต้องลงทุนด้วยนะ จำได้ว่าตอนนั้นเงินไม่พอหรอก ขาดอีกประมาณ 2 แสนกว่าบาท ด้วยความเป็นคนที่ไม่ชอบไปรบกวนหยิบยืมเงินจากใคร ไม่อยากให้เพื่อนหรือพ่อแม่ต้องมาช่วยเหลือ เงินที่ขาดอยู่ เราจึงใช้สินเชื่อหมุนเวียนส่วนบุคคล (Personal Loan) จากธนาคารนี่แหละ คือมันก็ดีในแง่ที่เราจะได้เงินก้อนมา แล้วสามารถทยอยผ่อนเงินต้นได้ ก็ได้เงินสินเชื่อส่วนบุคคลก้อนนี้แหละ ที่ช่วยทำให้กิจการร้านขายเสื้อผ้าของเราสองคนเป็นจริงขึ้นมาได้ แม้กระทั่งเรื่องการใช้ชีวิตทั่วไป การวางแผนครอบครัว ค่าเทอม ค่าใช้จ่ายต่างๆ เราก็สามารถมีเงินหมุน โดยไม่ต้องไปรบกวนคนที่เรารักหรือเพื่อนสนิทเลย

---

สินเชื่อหมุนเวียนส่วนบุคคล (Personal Loan) ถ้าอยากมีธุรกิจส่วนตัว แต่ขาดเงินทุน สามารถใช้สินเชื่อหมุนเวียนส่วนบุคคลได้
รายละเอียดเพิ่มเติม : https://bit.ly/2FR3RMs
คำนวณการผ่อนชำระสินเชื่อส่วนบุคคล : https://bit.ly/2sGbtJP

เปิดร้านขายเสื้อผ้าสำเร็จ ขายดีด้วย กำไรเดือนๆหนึ่งเยอะพอสมควร แต่ละวันเราจะดูแลทั้งการขาย,บัญชี และทำสต็อกด้วยตัวเองทั้งหมด แม้จะเหนื่อยแต่ทุกวันเราก็จะกลับบ้านมาด้วยความสุขและพึงพอใจกับงานของเรามาก

หลังๆร้านขายดีขึ้นอีก เราตัดสินใจจ้างพนักงานให้มากขึ้น จะได้มีคนมาช่วยทำงาน คิดว่ามีคนมาช่วยเรา เราจะได้ขายของได้มากขึ้น แม้ร้านแรกจะขายดีและมีงานมากจนยุ่งพออยู่แล้ว แต่ด้วยความคิดว่าถ้าธุรกิจเราใหญ่ขึ้นรายได้ก็จะมากกว่าเดิม จึงตัดสินใจขยายร้านไปอีกหลายร้าน เพื่อหวังที่จะได้กำไรที่มากขึ้น

สุดท้ายเราเปิดร้านของเราไปทั้งหมดอีก 4 สาขา ร้านทั้ง 4 ร้านทำกำไรได้มากขึ้น แต่งานก็เยอะขึ้นไปด้วย ยิ่งไม่ได้ทำงานด้วยตัวเอง ใช้คนอื่นมาทำแทน บางอย่างก็ไม่เรียบร้อยเหมือนตอนที่เราทำเองหรอก ยิ่งมากคน ปัญหาก็ยิ่งมากตาม แม้รายได้จะเยอะขึ้น แต่เรากลับบ้านมาด้วยความเหน็ดเหนื่อยและแทบจะหาเวลาพักผ่อนไม่ได้เลย

ช่วงวิกฤตการเมืองในประเทศไทยเมื่อหลายปีก่อน มีการชุมนุมประท้วงไม่เว้นแต่ละวัน วันนึงแดง วันนึงเหลือง เศรษฐกิจก็เริ่มไม่ดี ยอดขายที่เคยขายได้เยอะๆ ก็ลดน้อยลงจนน่าตกใจ เมื่อรายได้ลดลงมากๆ แต่ค่าใช้จ่ายเราไม่เคยลดลง ผมต้องจ่ายค่าเช่า เงินเดือนพนักงาน ทั้งๆที่แต่ละวันก็ขายของไม่ค่อยจะได้ จากร้านที่เคยทำกำไรกลับกลายเป็นเท่าทุนจนขาดทุนในที่สุด จากที่เคยเหนื่อยกาย ตอนนี้กลับรู้สึกเหนื่อยใจแบบสุดๆ

ในช่วงเวลานั้นเราไม่มีความสุขเลย กลับรู้สึกนึกถึงช่วงเวลาที่มีแค่ร้านเดียว ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แม้จะได้เงินน้อยกว่า แต่ผมกลับมีความสุขมากกว่าตอนนี้มาก

สุดท้ายธุรกิจที่ใหญ่โตของเราก็ไปไม่รอด ผมตัดสินใจปิดร้านทั้งหมด จนปัจจุบันผมกับภรรยาตัดสินใจลดขนาดตัวเองเหลือโรงงานเล็กๆ เรารับผลิตเสื้อผ้า ชุดยูนิฟอร์มให้กับบริษัทต่างๆ แม้ยอดขายจะไม่เยอะเหมือนแต่ก่อน แต่เราก็ภูมิใจที่โรงงานของเราได้ผลิตสินค้าที่มีคุณภาพ ส่งมอบให้ลูกค้าตรงต่อเวลา และก็ดีใจมากที่ผลกำไรจำนวนนี้ยังสามารถเลี้ยงดูครอบครัว และพนักงานอีกหลายสิบชีวิตในโรงงานของเราได้อย่างไม่เดือดร้อนอะไร

ลูกค้าเราไม่ต้องเยอะ แต่พวกเค้าไว้วางใจในคุณภาพและการส่งมอบที่ตรงเวลา เราจึงมีลูกค้าประจำ ไม่ต้องเหนื่อยวิ่งหาลูกค้าใหม่ตลอดเวลา ผมกับภรรยาจึงมีเวลามากขึ้น เราใช้ชีวิตอย่างเรียบๆง่ายๆ ส่งลูกไปโรงเรียนในตอนเช้า กลางวันก็ทำงาน เย็นก็ไปรับเด็กๆมาทานข้าวด้วยกัน

หากมีเวลาในวันหยุดก็จะพาลูกๆออกเดินทางไปดูสถานที่สวยๆบนโลกใบนี้ ได้พักผ่อนเพิ่มขึ้น และมีความสุขเพิ่มขึ้นด้วย

จนถึงวันนี้ผมจึงเรียนรู้ว่า…
เราจะทุกข์ขึ้นทันทีที่เรารู้สึก “อยาก” แต่เราจะสุขขึ้นทันทีที่เรารู้จักคำว่า “พอ”

คนที่ร่ำรวยที่สุด ไม่ใช่คนที่มีมากที่สุดหรอก แต่คือคนที่มีเพียงพอแล้วต่างหาก

ปล.หากคุณชอบรีวิวของเรา เพียงแค่ฝากคอมเม้นท์ กด Like กด Share

หรืออยากใกล้ชิดกันมากขึ้น แอด Line มาได้เลย มีรีวิวใหม่จะส่งไปบอก อยากคุยกับแอดมิน Line มาคุยเลยจ้า ID : @2Madames กดตรงนี้ก็ได้ 

หรือ กรอกอีเมล์ที่ http://www.2madames.com/followus/ เพื่อเป็นกำลังใจเล็กๆแก่ครอบครัวสุขสันต์ 2 Madames หน่อยนะครับ ทั้งหมดที่ว่ามาไม่เสียตังค์จ้า

อย่าลืมแวะไปทักทายเราใน Facebook : 2 Madames Fan Page ด้วยนะครับ